اساس عملیات حرارتی در این فولادها، بر پایه کنترل حلالیت عناصر آلیاژی و پایداری فازهای مختلف است. عناصری مانند کروم، نیکل، مولیبدن، نیوبیم و تیتانیم که مسئول خواص نسوزبودن و مقاومت به خوردگی هستند، باید به صورت یکنواخت در ساختار فولاد توزیع شوند.
گرید ۳۰۴ رایج‌ترین و پراستفاده‌ترین نوع فولاد زنگ‌نزن در جهان است. این آلیاژ از دسته فولادهای آستنیتی بوده و ساختار کریستالی آن باعث چقرمگی و انعطاف‌پذیری عالی می‌شود.
هدف اصلی در برش این فولادها، ایجاد یک برش تمیز، بدون اعوجاج حرارتی (تغییر شکل) و با حداقل تأثیر بر روی خواص ذاتی ماده است.
در علم مواد، مواد نسوز به موادی اطلاق می‌شود که قادر به مقاومت در برابر دماهای بسیار بالا (معمولاً بالای ۱۵۰۰ درجه سانتی‌گراد) هستند، بدون اینکه ذوب شوند، دچار تغییر شکل ساختاری اساسی گردند یا به سرعت تجزیه شوند.
این مقاله به بررسی مقایسه‌ای پایداری رنگ و مقاومت به خوردگی اتمسفری این سه گرید در کاربردهای معماری می‌پردازد.
این مقاله به تحلیل مقایسه‌ای مقاومت در برابر خوردگی حفره‌ای و شکافی در گریدهای حاوی مولیبدن (مانند 316) در مقابل گریدهای پایه‌ای مانند 304 و 430 می‌پردازد.
این مقاله به بررسی مکانیسم‌های تأثیر این دو عنصر بر روی گریدهای مختلف سری 300 و 400 می‌پردازد و نقش آن‌ها را در مقابله با پدیده‌های مخربی مانند خوردگی حفره‌ای، خوردگی بین دانه‌ای و تردی فاز سیگما تحلیل می‌کند.
فولادهای زنگ‌نزن آستنیتی مانند استیل ۳۱۶ به دلیل ترکیب منحصر به فرد خود، نقش بسزایی در ساخت تجهیزات مرتبط با هیدروژن ایفا می‌کنند. این مقاله به بررسی مقاومت استیل ۳۱۶ در محیط‌های مختلف تولید و ذخیره‌سازی هیدروژن می‌پردازد.
در این مقاله، به تحلیل این معایب پنهان با تمرکز بر مسائل اقتصادی، بازیافت و آینده می‌پردازیم.
فرآیند پاسیو (Passivation)، یک عملیات شیمیایی نهایی حیاتی است که با حذف آلودگی‌ها و تقویت لایه محافظ اکسیدی، پتانسیل کامل این آلیاژ را برای مقاومت در برابر خوردگی در محیط های دریایی شکوفا می‌کند.